Cause
It would be inconvenient
Not to be friends
Let's stop
... pretending
Truth is inconvenient
But
So much easier
To not go through
It all
Again and again.
vrijdag 20 maart 2009
dinsdag 3 maart 2009
Mellowness
Ik begin me stilaan af te vragen of mijn mellowness wegebt. Ik word nog steeds bewogen door jongens die meisjes vergezellen naar hun kot (en niet verder) omdat ze elkaar al lang niet meer gezien hebben, of door jongens die hun muts meegeven aan meisjes zodat ze het niet koud hebben. Zo schreef ik zelfs een kaartje. (Where's the real me anyway?) Maar anderzijds begin ik vele dingen weer te verfoeien. Zoals de twee dertigers die zaterdag stonden te kussen vlak voor mijn ogen, mét smakgeluidjes, jawel!
De bron van mijn frustratie ligt bij één iemand. Aangezien ik ziek ben vond hij het nodig om zich aan te bieden om mij te komen verzorgen. Op zich niks mis mee, ik juich het zelfs toe... Helaas juich ik enkel het gebaar en niet de persoon toe. Beter nog; hij wilde wel over mijn 'buikje' komen wrijven als me dat beter zou doen voelen. Ten eerste, ik ben geen hond die werkt volgens het systeem -met over mijn buikje wrijven komt alles goed-. Ten tweede, hij is de ex van een vriendin, for crying out loud...
Nog zo'n frustratie. Hij is niet de enige ex van die vriendin die het wel ziet zitten. Ik stel me dan enorm hard de vraag in welke mate ik op haar lijk. En stiekem hoop ik dat dat absoluut niet het geval is. Niet dat ik me beter voel, maar wel anders...
Anyway, om terug te komen op die jongen... Ik heb het grootste schuldgevoel dat iemand ooit kan hebben... Seriously... maar ik kan ook de gigantische bitch uithangen.
Zo was er die jongen die maar niet wilde stoppen met het zingen van Spiderpig (ik hoor u al denken, met welke losers gaat u ook uit!). Een lichte dreiging met de woorden: 'Als ge nu niet stopt met zingen, steek ik mijn iPod in mijn oren' was niet voldoende. Zo gezegd, zo gedaan. Hij bleef zingen en ik begon te zingen, met de iPod in mijn oren weliswaar. Achteraf bekeken was die date een zwaar fiasco. Ik herinner me nog levendig de woorden: 'Kijk Eva, hier is het meest romantische plekje in Hasselt.' Waarop ik antwoordde: 'Die hoop struiken daar?!' Ter verduidelijking, dat was na het Spiderpigliedje.
Maaaar deze jongen had toch een beetje geluk. Met de woorden 'I've got it covered' besloot ik maar van onderwerp te veranderen...
De bron van mijn frustratie ligt bij één iemand. Aangezien ik ziek ben vond hij het nodig om zich aan te bieden om mij te komen verzorgen. Op zich niks mis mee, ik juich het zelfs toe... Helaas juich ik enkel het gebaar en niet de persoon toe. Beter nog; hij wilde wel over mijn 'buikje' komen wrijven als me dat beter zou doen voelen. Ten eerste, ik ben geen hond die werkt volgens het systeem -met over mijn buikje wrijven komt alles goed-. Ten tweede, hij is de ex van een vriendin, for crying out loud...
Nog zo'n frustratie. Hij is niet de enige ex van die vriendin die het wel ziet zitten. Ik stel me dan enorm hard de vraag in welke mate ik op haar lijk. En stiekem hoop ik dat dat absoluut niet het geval is. Niet dat ik me beter voel, maar wel anders...
Anyway, om terug te komen op die jongen... Ik heb het grootste schuldgevoel dat iemand ooit kan hebben... Seriously... maar ik kan ook de gigantische bitch uithangen.
Zo was er die jongen die maar niet wilde stoppen met het zingen van Spiderpig (ik hoor u al denken, met welke losers gaat u ook uit!). Een lichte dreiging met de woorden: 'Als ge nu niet stopt met zingen, steek ik mijn iPod in mijn oren' was niet voldoende. Zo gezegd, zo gedaan. Hij bleef zingen en ik begon te zingen, met de iPod in mijn oren weliswaar. Achteraf bekeken was die date een zwaar fiasco. Ik herinner me nog levendig de woorden: 'Kijk Eva, hier is het meest romantische plekje in Hasselt.' Waarop ik antwoordde: 'Die hoop struiken daar?!' Ter verduidelijking, dat was na het Spiderpigliedje.
Maaaar deze jongen had toch een beetje geluk. Met de woorden 'I've got it covered' besloot ik maar van onderwerp te veranderen...
Abonneren op:
Posts (Atom)