'Jezus Christus' is een uitspraak die ik tegenwoordig maar al te vaak gebruik. Niet dat ik zo geweldig katholiek ben. Ik ben gedoopt, heb mijn communie en mijn vormsel gedaan, ga naar de herdenkingsmissen en daar blijft het bij. Op aswoensdag naar de kerk gaan, is al geleden van de tijd dat mijn oma me wist te overtuigen met allerlei veronderstellingen die uiteindelijk nooit bewezen zullen worden. Het idee van enkele dagen een geweldig groot askruis op mijn hoofd spreekt me, eerlijk gezegd, ook niet aan. De magische krachten ervan al evenmin. Naar de nachtmis gaan is ook iets wat al jaren van het programma geschrapt is. 's Nachts in een koude kerk zitten luisteren naar een pastoor die eigenlijk ook liever ergens warm aan de eettafel zou zitten is nu ook niet de meest boeiende activiteit. Er zijn pakjes die wachten op eigenaars!
Waarom ik dan wel die uitspraak gebruik is mij eigenlijk ook vreemd. Het is niets meer dan een uitspraak van frustratie, gekoppeld aan een achterliggende christelijke figuur, hetzij Jezus Christus hemzelve.
Waar ben ik dan zoal gefrustreerd over? Wel, het verkeer krijgt me altijd wel te pakken. Zet moeder de vrouw dan nog langs mij en het hek is helemaal van de dam. Ik rij te snel, ik vloek te veel en ik mag al helemaal niet claxoneren. Wat mag ik dan wel? Naar Joe FM, een meezingende moeder en het geluid van de vaak haperende koppeling luisteren. Laat er dan ook nog eens mensen op straat rijden die geen notie hebben van het pijltjessysteem aan de lichten, die absoluut niet weten waarom een linker rijvak dient (buiten dan voor het voorsorteren om af te slaan, 3 lichten verder) mensen die de voorrang van rechts negeren, dan krijg je een opgefokt iemand.
Punt 2: Het concept 'man' staat nog enkel voor 'tegenpool van de vrouw', de inhoud erachter is mij vreemd. Laat ons eerlijk zijn, zij begrijpen ons niet, ik begrijp hen al zeker niet. Laat ik dan ook nog eens altijd op mannen vallen waar waarschijnlijk nog helemaal niks mee aan te vangen is, dan begrijp je mijn punt wel.
Punt 3: De geweldige onhandigheid die ik altijd aan de dag weet te leggen als er een soortgenoot van punt 2 mijn interesse kan wekken. Dingen laten vallen, struikelen, ongelooflijk domme uitspraken, you name it, I've done it!
Wat kan ik aan die frustraties doen? Nada, niks, noppes, niente. Op te lossen vallen ze niet. Misschien hier een daar een beetje sedativa en de radar die 'slechte' mannen al van ver ziet aankomen herstellen. Afgezien daarvan kan ik mij nog meer bekeren tot de godsdienst, wat ik, let's face it, in deze geweldige tijden toch maar niet zal doen. Onze Lieve Heer, zoals hij hier onder de kerktoren vaak genoemd wordt doet aan de grote wereldproblemen niets. Mij helpen zal dan nog wel veel lager op het lijstje van prioriteiten staan. Een ander woord zoeken als uiting van frustratie shall do the trick, I guess.
