Was ik maar een Carrie...

Het is ondertussen al bijna anderhalf jaar geleden dat ik nog eens aan mijn alter ego gedacht heb. Steeds een grote uitlaatklep voor frustraties, om even alles van me af te schrijven, een soort van Carrie Bradshaw maar dan minder glamoureus en zonder een arrogante maar sexy Mr. Big aan haar zijde. Het feit dat ik niet meer geschreven heb was dus 'a good thing'. En toegegeven; het was een fantastische rit tot nu toe. Maar toch... ik merk meer en meer dat ik gefrustreerd raak omwille van kleine dingen, omwille van dingen die niet lopen zoals ik het wil, omwille van dingen die wel of niet gebeuren op de werkvloer. En dan, plots, kriebelt het weer. Om een voorbeeld te geven; af en toe ben ik stekeblind en weet ik absoluut niet wat er van mij verwacht wordt, hoe ik moet reageren of wat ik überhaupt gedaan heb om dit te verdienen. Zeer af en toe heb ik het graag wat minder complex maar jammer genoeg ligt dit niet in mijn macht tenzij ik ga confronteren. En in dat opzicht ben ik nog minder zoals Carrie Bradshaw, maar bevind ik me eerder in de lijn van Charlotte, het brave meisje dat wel dingen durft denken maar ze absoluut niet durft te doen, laat staan ze te zeggen. Hetgeen dus leidt tot een impasse en bijgevolg nog meer frustratie. Laat dit een voornemen zijn voor 2014; more Carrie, less Charlotte.