Was ik maar een Carrie...

Het is ondertussen al bijna anderhalf jaar geleden dat ik nog eens aan mijn alter ego gedacht heb. Steeds een grote uitlaatklep voor frustraties, om even alles van me af te schrijven, een soort van Carrie Bradshaw maar dan minder glamoureus en zonder een arrogante maar sexy Mr. Big aan haar zijde. Het feit dat ik niet meer geschreven heb was dus 'a good thing'. En toegegeven; het was een fantastische rit tot nu toe. Maar toch... ik merk meer en meer dat ik gefrustreerd raak omwille van kleine dingen, omwille van dingen die niet lopen zoals ik het wil, omwille van dingen die wel of niet gebeuren op de werkvloer. En dan, plots, kriebelt het weer. Om een voorbeeld te geven; af en toe ben ik stekeblind en weet ik absoluut niet wat er van mij verwacht wordt, hoe ik moet reageren of wat ik überhaupt gedaan heb om dit te verdienen. Zeer af en toe heb ik het graag wat minder complex maar jammer genoeg ligt dit niet in mijn macht tenzij ik ga confronteren. En in dat opzicht ben ik nog minder zoals Carrie Bradshaw, maar bevind ik me eerder in de lijn van Charlotte, het brave meisje dat wel dingen durft denken maar ze absoluut niet durft te doen, laat staan ze te zeggen. Hetgeen dus leidt tot een impasse en bijgevolg nog meer frustratie. Laat dit een voornemen zijn voor 2014; more Carrie, less Charlotte.

Velgen

'Je laatste post is geleden van 21 januari. Wanneer ga je nog eens iets posten?' Lap... van zodra het onderwerp aangehaald wordt, begint het te kriebelen, want toegegeven de journaliste in mij zit er nog steeds. Ze is jammer genoeg wel in een hoekje gekropen tussen de spinnenwebben en de hoopjes stof mét een gigantische angst om te dromen. Dat doe ik 's nachts al genoeg, tegen de nachtmerries aan.
Een slaapgedepriveerd meisje zonder zelfvertrouwen, mét gebroken hart, dat geprikkeld wordt om te schrijven. Dat komt nooit goed. Dus we gooien het over een andere boeg: velgen!

U kan natuurlijk wel denken: 'Wat weet een meisje uit bovenstaande categorie nu over velgen?' Welja, u kan wel eens gelijk hebben, maar misschien heeft het met opvoeding te maken. De papa was copiloot en later ook piloot bij rally's, hij werkt in een garage en Formule 1 was de zondagse namiddagbesteding. Het werd er dus met de paplepel ingegeven. Zo kende ik als 6-jarige ook van elke auto die passeerde, het merk en type. Ik was ook zo fier als een gieter op mijn papa in die rally-outfit.


Maar goed, velgen dus... Ze maken of kraken je auto. Op een sportief model horen géén standaard wieldoppen. Believe me, not done! Andersom is soms ook best wel fout. Een Lada met pakweg een set velgen van BBS of OZ-racing om U tegen te zeggen, is simpelweg 'staten' dat elk model sportief gemaakt kan worden. Zeg nu zelf, van een persoon van 200 kg maken we nu ook niet meteen een sprinter...

Wat ook not done is, is bij de eerste real life ontmoeting zeggen dat je zijn velgen absoluut niks vindt. Geloof me, je hebt het voorgoed verkorven!
Op zich is een meisje dat iets van auto's afweet wel een verademing, in tegenstelling tot het cliché dat telkens stelt dat haar auto blauw of rood is en soms zelfs vergeet te tanken. Als ze dan ook nog eens zijdelings blijkt te kunnen parkeren trekt de mannelijke variant vaak wel de ogen open. 'Gij zijt een beest.' Dat zou ik nu niet bepaald zeggen, beestig goed daarentegen...

Plans

I’m not a planner. I don’t look ahead. Dinners with friends or family, the day of a play my father acts in, exams, ... They all get written down in an agenda. Just in case I might forget. But planning something with someone in your head... No. Cause when you plan something you’re realy looking forward to, you can be let down. The event might be cancelled and in some cases you might end up getting hurt. Maybes, Ifs, thens, ... just not my cup of tea... until a couple of weeks ago.
I started seeing a future with someone I’ve known for more than six years now. It was never the right timing or I was just too closed off. This time he made me come clean. He made me ready for something I hadn’t been ready for in a real long time but he finally got me there.

Sadly enough I was all nervous like a little girl who started going to a new school, with just one question in mind ‘What if they (or in this case he) don’t like me?’ What if? But it didn’t work out. I was too worried, too scared, too much of a little girl. We stayed friends, like we’ve always have. We started seeing each other a bit more often and I could be myself again, ‘cause nothing was at stake, I thought.

I just wasn’t realizing that unwillingly, unconsciously and very stupidly I’d put my heart out there. I started to think of things we could do together, when I would have more time, which at the moment I didn’t have with school and all. But still, together. And then, last sunday. He told me he had met someone else.


And me? Now I’ve got all this time on my hands. They say time is money but I don’t feel rich. I guess it’s alot more than that. Like love for instance or missing out on it.

Wake up dreamer
It's happening without you
Cut your hair and shave your beard
You squandered your chances
I'll give you a thousand pounds
To show me how you do it
Stop being so laissez-faire
We're all scared of the future

Life... unexpected

When I was a little girl I thought I understood how things worked. Girls grew up and would marry boys, fathers would walk their daughters down the aisle. And there is an order to things. First came love, then came marriage, then came an over priced ridiculously complicated baby carriage.
But when I grew up I realized it’s not necesserily how things worked. Girls can marry girls and boys can marry boys. Mothers can walk their daughter down the aisle and kids could come before love and marriage. It’s taken me 32 years to figure out who I wanted to be and what I’ve learned is: it’s a choice you make every day about who you wanna be and who you wanna be it with. It means appreciating what happend in your life and letting go of it. It means being willing to commit with no guarantees. It means knowing and accepting reality, you might just get the fantasy you’ve always dreamed of.

Or not.



From Life Unexpected

Spijt

‘Ga je in je jogging naar het kerkhof?’ ‘Ja’, zeg ik, nog totaal in de pathologiesfeer, maar me vooral totaal onbewust van het feit dat Allerheiligen een nationale feestdag is. Nu ja, dat het een feestdag is, dat wist ik wel. Het wordt je er tijdens WO ingehamerd, bijna ingeramd zelfs, samen met tal van andere feestdagen die samenhangen met een of andere katholieke gebeurtenis, die tegenwoordig nog weinig relevant is. Jammer van de term 'feestdag'.

Het kerkhof hier in het dorp stelt weinig voor, maar aangekomen zie ik er groepjes mensen met bloemen zeulen, hier een chrysant, daar een bloemstukje. Het feit dat ik in jogging kom, gewoon praktisch om zo snel mogelijk weer te kunnen studeren, beklaag ik me al van zodra ik een voet uit de auto zet. Keurig gekleedde mensen staren me een beetje aan. En ik zak nog dieper weg in mijn sjaal. Ik zeg heel bedeesd goeiedag tegen de mensen die ik ken, en dat zijn er in een klein dorp als dit, verbazingwekkend weinig, allochtone Bevingenaren.
En dan kom ik bij hun laatste rustplaats, bedekt met bloemen als symbool voor het ‘we zijn je nog niet vergeten’. En terecht. Hoe kan je de mensen waarbij je opgroeide nu ook vergeten?

De ‘krakende schoenen’, die zogezegd een scheetje maskeerden, want zo geniepig was ze wel. De overheerlijke pannenkoeken als ik er om vroeg, wanneer dan ook. De ijses bij de Venise, die grijze haren en de ‘God zegene en bewaar u’ bij het slapen gaan. Kruiswoordraadsels, discussies over voetbal, de naam ‘Katrientje’, waarvan ik nooit zal weten waarom hij me soms zo noemde, en het vingertje tijdens de klassieke muziek. Kortom mijn tweede paar ouders. Hoe kan ik jullie nu ooit vergeten?

Dus ja, spijt van de jogging, misschien wel uit respect, spijt van de feestdag maar vooral spijt van jullie afwezigheid.

Jezus Christus

'Jezus Christus' is een uitspraak die ik tegenwoordig maar al te vaak gebruik. Niet dat ik zo geweldig katholiek ben. Ik ben gedoopt, heb mijn communie en mijn vormsel gedaan, ga naar de herdenkingsmissen en daar blijft het bij. Op aswoensdag naar de kerk gaan, is al geleden van de tijd dat mijn oma me wist te overtuigen met allerlei veronderstellingen die uiteindelijk nooit bewezen zullen worden. Het idee van enkele dagen een geweldig groot askruis op mijn hoofd spreekt me, eerlijk gezegd, ook niet aan. De magische krachten ervan al evenmin. Naar de nachtmis gaan is ook iets wat al jaren van het programma geschrapt is. 's Nachts in een koude kerk zitten luisteren naar een pastoor die eigenlijk ook liever ergens warm aan de eettafel zou zitten is nu ook niet de meest boeiende activiteit. Er zijn pakjes die wachten op eigenaars!
Waarom ik dan wel die uitspraak gebruik is mij eigenlijk ook vreemd. Het is niets meer dan een uitspraak van frustratie, gekoppeld aan een achterliggende christelijke figuur, hetzij Jezus Christus hemzelve.
Waar ben ik dan zoal gefrustreerd over? Wel, het verkeer krijgt me altijd wel te pakken. Zet moeder de vrouw dan nog langs mij en het hek is helemaal van de dam. Ik rij te snel, ik vloek te veel en ik mag al helemaal niet claxoneren. Wat mag ik dan wel? Naar Joe FM, een meezingende moeder en het geluid van de vaak haperende koppeling luisteren. Laat er dan ook nog eens mensen op straat rijden die geen notie hebben van het pijltjessysteem aan de lichten, die absoluut niet weten waarom een linker rijvak dient (buiten dan voor het voorsorteren om af te slaan, 3 lichten verder) mensen die de voorrang van rechts negeren, dan krijg je een opgefokt iemand.
Punt 2: Het concept 'man' staat nog enkel voor 'tegenpool van de vrouw', de inhoud erachter is mij vreemd. Laat ons eerlijk zijn, zij begrijpen ons niet, ik begrijp hen al zeker niet. Laat ik dan ook nog eens altijd op mannen vallen waar waarschijnlijk nog helemaal niks mee aan te vangen is, dan begrijp je mijn punt wel.
Punt 3: De geweldige onhandigheid die ik altijd aan de dag weet te leggen als er een soortgenoot van punt 2 mijn interesse kan wekken. Dingen laten vallen, struikelen, ongelooflijk domme uitspraken, you name it, I've done it!

Wat kan ik aan die frustraties doen? Nada, niks, noppes, niente. Op te lossen vallen ze niet. Misschien hier een daar een beetje sedativa en de radar die 'slechte' mannen al van ver ziet aankomen herstellen. Afgezien daarvan kan ik mij nog meer bekeren tot de godsdienst, wat ik, let's face it, in deze geweldige tijden toch maar niet zal doen. Onze Lieve Heer, zoals hij hier onder de kerktoren vaak genoemd wordt doet aan de grote wereldproblemen niets. Mij helpen zal dan nog wel veel lager op het lijstje van prioriteiten staan. Een ander woord zoeken als uiting van frustratie shall do the trick, I guess.

...

Somewhere along the line I decided I was no longer like 'Eva', I had changed and this blog was nog longer working for me. I started a new one, called The Girl In The Red Coat but that's really a pseudonym I've got to kill. So back to the old one because now I realize how much I am still like Eva (more in post 'DOA'). The 4 or 5 blogposts under this one are from The Girl In The Red Coat and I posted them here so I could shut down the blog. So goodbye Girl In The Red Coat and hello oh so familiar Eva!