‘Ga je in je jogging naar het kerkhof?’ ‘Ja’, zeg ik, nog totaal in de pathologiesfeer, maar me vooral totaal onbewust van het feit dat Allerheiligen een nationale feestdag is. Nu ja, dat het een feestdag is, dat wist ik wel. Het wordt je er tijdens WO ingehamerd, bijna ingeramd zelfs, samen met tal van andere feestdagen die samenhangen met een of andere katholieke gebeurtenis, die tegenwoordig nog weinig relevant is. Jammer van de term 'feestdag'.
Het kerkhof hier in het dorp stelt weinig voor, maar aangekomen zie ik er groepjes mensen met bloemen zeulen, hier een chrysant, daar een bloemstukje. Het feit dat ik in jogging kom, gewoon praktisch om zo snel mogelijk weer te kunnen studeren, beklaag ik me al van zodra ik een voet uit de auto zet. Keurig gekleedde mensen staren me een beetje aan. En ik zak nog dieper weg in mijn sjaal. Ik zeg heel bedeesd goeiedag tegen de mensen die ik ken, en dat zijn er in een klein dorp als dit, verbazingwekkend weinig, allochtone Bevingenaren.
En dan kom ik bij hun laatste rustplaats, bedekt met bloemen als symbool voor het ‘we zijn je nog niet vergeten’. En terecht. Hoe kan je de mensen waarbij je opgroeide nu ook vergeten?
De ‘krakende schoenen’, die zogezegd een scheetje maskeerden, want zo geniepig was ze wel. De overheerlijke pannenkoeken als ik er om vroeg, wanneer dan ook. De ijses bij de Venise, die grijze haren en de ‘God zegene en bewaar u’ bij het slapen gaan. Kruiswoordraadsels, discussies over voetbal, de naam ‘Katrientje’, waarvan ik nooit zal weten waarom hij me soms zo noemde, en het vingertje tijdens de klassieke muziek. Kortom mijn tweede paar ouders. Hoe kan ik jullie nu ooit vergeten?
Dus ja, spijt van de jogging, misschien wel uit respect, spijt van de feestdag maar vooral spijt van jullie afwezigheid.
maandag 1 november 2010
zaterdag 16 oktober 2010
Jezus Christus
'Jezus Christus' is een uitspraak die ik tegenwoordig maar al te vaak gebruik. Niet dat ik zo geweldig katholiek ben. Ik ben gedoopt, heb mijn communie en mijn vormsel gedaan, ga naar de herdenkingsmissen en daar blijft het bij. Op aswoensdag naar de kerk gaan, is al geleden van de tijd dat mijn oma me wist te overtuigen met allerlei veronderstellingen die uiteindelijk nooit bewezen zullen worden. Het idee van enkele dagen een geweldig groot askruis op mijn hoofd spreekt me, eerlijk gezegd, ook niet aan. De magische krachten ervan al evenmin. Naar de nachtmis gaan is ook iets wat al jaren van het programma geschrapt is. 's Nachts in een koude kerk zitten luisteren naar een pastoor die eigenlijk ook liever ergens warm aan de eettafel zou zitten is nu ook niet de meest boeiende activiteit. Er zijn pakjes die wachten op eigenaars!
Waarom ik dan wel die uitspraak gebruik is mij eigenlijk ook vreemd. Het is niets meer dan een uitspraak van frustratie, gekoppeld aan een achterliggende christelijke figuur, hetzij Jezus Christus hemzelve.
Waar ben ik dan zoal gefrustreerd over? Wel, het verkeer krijgt me altijd wel te pakken. Zet moeder de vrouw dan nog langs mij en het hek is helemaal van de dam. Ik rij te snel, ik vloek te veel en ik mag al helemaal niet claxoneren. Wat mag ik dan wel? Naar Joe FM, een meezingende moeder en het geluid van de vaak haperende koppeling luisteren. Laat er dan ook nog eens mensen op straat rijden die geen notie hebben van het pijltjessysteem aan de lichten, die absoluut niet weten waarom een linker rijvak dient (buiten dan voor het voorsorteren om af te slaan, 3 lichten verder) mensen die de voorrang van rechts negeren, dan krijg je een opgefokt iemand.
Punt 2: Het concept 'man' staat nog enkel voor 'tegenpool van de vrouw', de inhoud erachter is mij vreemd. Laat ons eerlijk zijn, zij begrijpen ons niet, ik begrijp hen al zeker niet. Laat ik dan ook nog eens altijd op mannen vallen waar waarschijnlijk nog helemaal niks mee aan te vangen is, dan begrijp je mijn punt wel.
Punt 3: De geweldige onhandigheid die ik altijd aan de dag weet te leggen als er een soortgenoot van punt 2 mijn interesse kan wekken. Dingen laten vallen, struikelen, ongelooflijk domme uitspraken, you name it, I've done it!
Wat kan ik aan die frustraties doen? Nada, niks, noppes, niente. Op te lossen vallen ze niet. Misschien hier een daar een beetje sedativa en de radar die 'slechte' mannen al van ver ziet aankomen herstellen. Afgezien daarvan kan ik mij nog meer bekeren tot de godsdienst, wat ik, let's face it, in deze geweldige tijden toch maar niet zal doen. Onze Lieve Heer, zoals hij hier onder de kerktoren vaak genoemd wordt doet aan de grote wereldproblemen niets. Mij helpen zal dan nog wel veel lager op het lijstje van prioriteiten staan. Een ander woord zoeken als uiting van frustratie shall do the trick, I guess.
Waarom ik dan wel die uitspraak gebruik is mij eigenlijk ook vreemd. Het is niets meer dan een uitspraak van frustratie, gekoppeld aan een achterliggende christelijke figuur, hetzij Jezus Christus hemzelve.
Waar ben ik dan zoal gefrustreerd over? Wel, het verkeer krijgt me altijd wel te pakken. Zet moeder de vrouw dan nog langs mij en het hek is helemaal van de dam. Ik rij te snel, ik vloek te veel en ik mag al helemaal niet claxoneren. Wat mag ik dan wel? Naar Joe FM, een meezingende moeder en het geluid van de vaak haperende koppeling luisteren. Laat er dan ook nog eens mensen op straat rijden die geen notie hebben van het pijltjessysteem aan de lichten, die absoluut niet weten waarom een linker rijvak dient (buiten dan voor het voorsorteren om af te slaan, 3 lichten verder) mensen die de voorrang van rechts negeren, dan krijg je een opgefokt iemand.
Punt 2: Het concept 'man' staat nog enkel voor 'tegenpool van de vrouw', de inhoud erachter is mij vreemd. Laat ons eerlijk zijn, zij begrijpen ons niet, ik begrijp hen al zeker niet. Laat ik dan ook nog eens altijd op mannen vallen waar waarschijnlijk nog helemaal niks mee aan te vangen is, dan begrijp je mijn punt wel.
Punt 3: De geweldige onhandigheid die ik altijd aan de dag weet te leggen als er een soortgenoot van punt 2 mijn interesse kan wekken. Dingen laten vallen, struikelen, ongelooflijk domme uitspraken, you name it, I've done it!
Wat kan ik aan die frustraties doen? Nada, niks, noppes, niente. Op te lossen vallen ze niet. Misschien hier een daar een beetje sedativa en de radar die 'slechte' mannen al van ver ziet aankomen herstellen. Afgezien daarvan kan ik mij nog meer bekeren tot de godsdienst, wat ik, let's face it, in deze geweldige tijden toch maar niet zal doen. Onze Lieve Heer, zoals hij hier onder de kerktoren vaak genoemd wordt doet aan de grote wereldproblemen niets. Mij helpen zal dan nog wel veel lager op het lijstje van prioriteiten staan. Een ander woord zoeken als uiting van frustratie shall do the trick, I guess.
donderdag 22 juli 2010
...
Somewhere along the line I decided I was no longer like 'Eva', I had changed and this blog was nog longer working for me. I started a new one, called The Girl In The Red Coat but that's really a pseudonym I've got to kill. So back to the old one because now I realize how much I am still like Eva (more in post 'DOA'). The 4 or 5 blogposts under this one are from The Girl In The Red Coat and I posted them here so I could shut down the blog. So goodbye Girl In The Red Coat and hello oh so familiar Eva!
Dead and gone
July 23, 2009 at 5:19 pm
After a week of wondering and worrying I made an end to what once was my blissful ignorance. Not knowing that it would still hurt so much after the dream and all the preparations I had made in the back of my head. But still…
My eyes turned black, my heart stopped and breathing became something I had to fight for. Every inhale burned my troat and my chest refusely increased. If this was what it would feel like to die, that wouldn’t be so horrifying. But I wasn’t dying, although my heart felt like it was wounded in a war of bad choices and careles thinking. Each pulse felt as if the blood pumping was in vain, pumping blood into shattered pieces of a broken soul. But time passes, even when it seems impossible. Pass, it does. I prohibited myself to think about it, about him, about all those moments that made me shiver, although I worried about someday not being able to remember the colour of his eyes, the sharpness of his cheekbones or the feeling of his arms around me. Every night the hole in my heart which was invisible during the day, thanks to great acting skills, returned. The edges throbbing, making it impossible to breathe. At night I was the most vulnerable. Despereately wanting to sleep but even in my sleep I wouldn’t be save. Nightmares haunted me and made me even more anxious than I already was. Just until the exhaustion of sleep depravation and the sweet lullabies would break down my defenses. And then, there I was, into the arms of the angel of my nightmares. Waiting for the moment he’d pull them away to leave me there standing on my own. The past was dead, dead and gone, but I was wrong, so wrong.
After a week of wondering and worrying I made an end to what once was my blissful ignorance. Not knowing that it would still hurt so much after the dream and all the preparations I had made in the back of my head. But still…
My eyes turned black, my heart stopped and breathing became something I had to fight for. Every inhale burned my troat and my chest refusely increased. If this was what it would feel like to die, that wouldn’t be so horrifying. But I wasn’t dying, although my heart felt like it was wounded in a war of bad choices and careles thinking. Each pulse felt as if the blood pumping was in vain, pumping blood into shattered pieces of a broken soul. But time passes, even when it seems impossible. Pass, it does. I prohibited myself to think about it, about him, about all those moments that made me shiver, although I worried about someday not being able to remember the colour of his eyes, the sharpness of his cheekbones or the feeling of his arms around me. Every night the hole in my heart which was invisible during the day, thanks to great acting skills, returned. The edges throbbing, making it impossible to breathe. At night I was the most vulnerable. Despereately wanting to sleep but even in my sleep I wouldn’t be save. Nightmares haunted me and made me even more anxious than I already was. Just until the exhaustion of sleep depravation and the sweet lullabies would break down my defenses. And then, there I was, into the arms of the angel of my nightmares. Waiting for the moment he’d pull them away to leave me there standing on my own. The past was dead, dead and gone, but I was wrong, so wrong.
A night that ended with a scream
July 14, 2009 at 9:44 am
When someone of our little ‘group’ has a birthday we celebrate it with drinks. Usually nothing special but yesterday was somehow a bit different We started off with a milk shake. (and that’s the foundation of my sickness afterwards I guess ) Talking about new loves and how we were going to spend New Year’s Eve. Being the only single left I should find somebody before then. We talked and talked but never realized the two boys next to us were listening. One was worried about me spending New Year’s alone. The other one was somewhat enthusiastic when M. called him an underwear model. (Yes we saw the Calvin Klein shorts!). Btw he really looked like Sawyer from Lost. The typical flower salesmen passed and the two guys bought all of his roses. Two for K. because it was her birthday, one for N., one for M. and two for me from the worried guy. A photo session, number exchange and three Pina Colada’s later we went to one guy’s appartment to sit on the terrace. I don’t remember the exact details but it was all fun until someone in his appartment started to scream. We decided to call it a night and ran from the appartment. I’m still wondering what those screams were about. And there’s something else bothering me. The ‘worried’ guy is the guy I’ve been dreaming off since I was sixteen. Now I’ve got his number and he’s got mine, I’m not really that into him anymore. Guess I’ve got my mind set on someone else.
Een oud vrouwtje lust nog wel een groen blaadje
June 17, 2009 at 4:28 pm
Een tijdje geleden vroeg een vriendin zich af waar je eigenlijk mannen ontmoet. Ik, zelf nog single, kon haar vraag ook niet beantwoorden. Tot daarstraks. Tijdens mijn dagelijkse zwemsessie viel het mij op dat het zwembad eigenlijk helemaal geen slechte plek is om mannen te ontmoeten. Alleszins toch niet voor dat ene oude vrouwtje. Ze is het type dat de rugcrawl zwemt, op een manier dat telkens ze een slag maakt, het lijkt of ze gaat verdrinken. Met andere woorden, een oude vechter van om en bij de 70. Anyway, langs de kant zat een kerel van vooraan in de dertig. Ze naderde hem traag maar zeker en vroeg of hij zich bezeerd had. En hoppa, de mannenverslindster was vertrokken. Ze legde al gauw haar hand op zijn arm en maakte een praatje. Ik kon enkel met zeer grote ogen toekijken. Ineens doken de woorden ‘Oh, gij zijt precies wel de moeite’ op en ik waande mij al heel snel in een Loreal reclame…But hey, folks, apparently that’s how it’s done!
Een tijdje geleden vroeg een vriendin zich af waar je eigenlijk mannen ontmoet. Ik, zelf nog single, kon haar vraag ook niet beantwoorden. Tot daarstraks. Tijdens mijn dagelijkse zwemsessie viel het mij op dat het zwembad eigenlijk helemaal geen slechte plek is om mannen te ontmoeten. Alleszins toch niet voor dat ene oude vrouwtje. Ze is het type dat de rugcrawl zwemt, op een manier dat telkens ze een slag maakt, het lijkt of ze gaat verdrinken. Met andere woorden, een oude vechter van om en bij de 70. Anyway, langs de kant zat een kerel van vooraan in de dertig. Ze naderde hem traag maar zeker en vroeg of hij zich bezeerd had. En hoppa, de mannenverslindster was vertrokken. Ze legde al gauw haar hand op zijn arm en maakte een praatje. Ik kon enkel met zeer grote ogen toekijken. Ineens doken de woorden ‘Oh, gij zijt precies wel de moeite’ op en ik waande mij al heel snel in een Loreal reclame…But hey, folks, apparently that’s how it’s done!
De Perfectie
May 22, 2009 at 3:10 pm
‘Let op, ik evolueer langzaam maar zeker naar de perfecte man. Om dan op mijn dertigste te beseffen dat vrouwen dat niet willen.’ Door die woorden van een vriend van me begon mijn grijze massa weer volop te werken. Hij heeft een punt. Deels toch. Hij heeft vast werk en het is nog boeiend op de koop toe. Zijn teddybeergehalte is enorm, hij heeft drie jaar salsa achter de rug, hij heeft een eigen auto en hij wil zelfs tango leren. Een meenemertje dus. En hoewel het allemaal zeer ideaal klinkt, is het dat allesbehalve. Voor mij dan toch. Ik zie mezelf nog op café zitten. In paniek omdat die ene jongen al zeer snel ‘ik zie u graag’ zei. Als er een zesentwintigste weetje aan de eerste post toegevoegd moest worden zou het wel dit zijn; ‘ik lijd aan bindingsangst.’ Weliswaar in een zeer milde vorm maar desalniettemin, het blijft angst. Anyway op café ging het over die jongen die tot dan als Mr. Big door het leven ging. Als u de échte Mr. Big en de mijne langs elkaar zou zetten zou u niet echt een verschil zien. Het ging er ook over dat ik tango wilde leren en hij sprong meteen mee op de boot. Hetgeen me frustreerde. Tot dan toe viel ik altijd op de ondoorgrondelijke types. Iemand die zomaar de tango wilde leren om mij een plezier te doen was vrijwel ongezien. Ik verkeerde dus in shock en ik riep het bijna uit: ‘Waarom wil hij mij alles geven wat ik wil?’ De jongens aan de tafel langs mij zullen wel eventjes opgekeken hebben. Bij deze; sorry meisjes dat ik ze verpest heb voor jullie. Maar als we echt eerlijk zijn met onszelf, willen we dan iemand die de deur voor ons open houdt? Iemand die ons altijd gelijk zal geven? Iemand die mee wil gaan dansen? Het klinkt allemaal vrij charmant maar het bezorgt me kippenvel. Want ik ben niet perfect. En hoe harder hij zijn best zal doen, hoe sneller hij zal merken dat ik ook mijn slechte kantjes vertoon. Geef mij dus maar het ruwe type, iemand die het niet altijd eens zal zijn met wat ik zeg of doe maar daar vliegen de vonken ten minste af. En ik kan er lekker mezelf bij zijn.
‘Let op, ik evolueer langzaam maar zeker naar de perfecte man. Om dan op mijn dertigste te beseffen dat vrouwen dat niet willen.’ Door die woorden van een vriend van me begon mijn grijze massa weer volop te werken. Hij heeft een punt. Deels toch. Hij heeft vast werk en het is nog boeiend op de koop toe. Zijn teddybeergehalte is enorm, hij heeft drie jaar salsa achter de rug, hij heeft een eigen auto en hij wil zelfs tango leren. Een meenemertje dus. En hoewel het allemaal zeer ideaal klinkt, is het dat allesbehalve. Voor mij dan toch. Ik zie mezelf nog op café zitten. In paniek omdat die ene jongen al zeer snel ‘ik zie u graag’ zei. Als er een zesentwintigste weetje aan de eerste post toegevoegd moest worden zou het wel dit zijn; ‘ik lijd aan bindingsangst.’ Weliswaar in een zeer milde vorm maar desalniettemin, het blijft angst. Anyway op café ging het over die jongen die tot dan als Mr. Big door het leven ging. Als u de échte Mr. Big en de mijne langs elkaar zou zetten zou u niet echt een verschil zien. Het ging er ook over dat ik tango wilde leren en hij sprong meteen mee op de boot. Hetgeen me frustreerde. Tot dan toe viel ik altijd op de ondoorgrondelijke types. Iemand die zomaar de tango wilde leren om mij een plezier te doen was vrijwel ongezien. Ik verkeerde dus in shock en ik riep het bijna uit: ‘Waarom wil hij mij alles geven wat ik wil?’ De jongens aan de tafel langs mij zullen wel eventjes opgekeken hebben. Bij deze; sorry meisjes dat ik ze verpest heb voor jullie. Maar als we echt eerlijk zijn met onszelf, willen we dan iemand die de deur voor ons open houdt? Iemand die ons altijd gelijk zal geven? Iemand die mee wil gaan dansen? Het klinkt allemaal vrij charmant maar het bezorgt me kippenvel. Want ik ben niet perfect. En hoe harder hij zijn best zal doen, hoe sneller hij zal merken dat ik ook mijn slechte kantjes vertoon. Geef mij dus maar het ruwe type, iemand die het niet altijd eens zal zijn met wat ik zeg of doe maar daar vliegen de vonken ten minste af. En ik kan er lekker mezelf bij zijn.
De Waarheid
May 11, 2009 at 4:55 pm (Uncategorized)
Bart Moeyaert
Van alles wat ik schreef
zijn dit het minste woorden.
En tel ze na, het zijn er
nog te veel: zelf hou ik van
mijn mond vol tanden,
het aaien van dit blad, de
woordenschat van mijn
twee handen, het stokken
van mijn adem als ik zeg
dat ik je hier niet kan
vertellen wie of wat ik
voor je ben, omdat papier
me in de weg zit, en ik
het juiste woord niet ken.
Bart Moeyaert
-A New Era-
April 8, 2009 at 5:00 pm
Eventually the dust has to settle, or so I’m told. And eventually it has. Out with the old and in with the new. A beginning of a new era, a beginning of a new blog. No more Eve, but just The Girl In The Red Coat without the biggage. So let’s start this with 25 random things about me…
1) I love cars. Always have, always will. And when I’m talking about cars, I’m talking about real cars. Not those Beemers and Mercedeses in the world but the Aston Martins and Audi’s.
2) I have a dream to race in a rally alongside my dad.
3) You should never judge a book by it’s cover. But when something seems too good to be true, it usually is.
4) I haaaate spelling mistakes, I really do. One of my most annoying habits must be the fact that I’m always correcting people.
5) At times I think I suffer from OCD, which is short for obsessive compulsive disorder. Running back and forth to the car to check if it’s locked is something I do daily… at least 5 times. But I also ask myself If I turned off the stove when I haven’t even used it.
6) I always come up with a better reply on something, hours after the conversation.
7) I tend to overthink. It’s so bad that I can rarely form an opinion about something because I can think of 500 different reasons why both things should be okay.
8 ) Lefthanded people are for some weird reason really sexy.
9) I’m a little demented. Almost like the fish Dory in Finding Nemo. Don’t ever ask me to remind you of something, five minutes later I will already have forgotten what you’ve said anyway.
10) I adore guys in suits. Especially combined with All Stars.
11) Blue shirts are way better than white shirts. I guess Hugh Grant plays a big role in this idea of mine.
12) British accents are sexy.
13) My favourite color is red.
14) My favourite ice cream is a tie between Ferrero Rocher and Häagen Dazs Cookies and Cream.
15) Secretly I’m a tree- and a branchhugger.
16) I love children. In the back of my mind I’ve already got names for the little rascals.
17) If Derek Sheperd would look me in the eyes I’d melt.
18) I adore Roger Smith from American Dad. He’s got the best sarcastic quotes ever. But so does Stewie from Family Guy.
Great one:
Stewie: Did you hear that Meg? Guys can marry other guys now. So…this is awkward, but I mean, if they can do that, that is pretty much it for you, isn’t it? I mean you as well pack it in. Game over.
19) When I drive home, I always drive throughout town. Even if it’s further. I just love watching the stores and the people in it, especially around Christmas.
20) When I’m mad, I go for a run to clear my head. Best running song: Mr. Brightside from The Killers.
21) For some time now I’m afraid to trust ‘it’.
22) I can be compared to Meredith Grey; dark, twisty, panicky but brilliant
23) My favourite movie is Jeux d’Enfants. Ironically enough my ex-boyfriend gave it to me after we broke up. You always wanted to watch it toghether when we we’re still a couple, he said!
24) One of the most beautiful scenes from a movie:
Thomas Listen. Listen. There are times when life calls out for a change. A transition. Like the seasons. Our spring was wonderful, but summer is over now and we missed out on autumn. And now all of a sudden, it’s cold, so cold that everything is freezing over. Our love fell asleep, and the snow took it by surprise. But if you fall asleep in the snow, you don’t feel death coming.
25) Al Pacino baby!
Eventually the dust has to settle, or so I’m told. And eventually it has. Out with the old and in with the new. A beginning of a new era, a beginning of a new blog. No more Eve, but just The Girl In The Red Coat without the biggage. So let’s start this with 25 random things about me…
1) I love cars. Always have, always will. And when I’m talking about cars, I’m talking about real cars. Not those Beemers and Mercedeses in the world but the Aston Martins and Audi’s.
2) I have a dream to race in a rally alongside my dad.
3) You should never judge a book by it’s cover. But when something seems too good to be true, it usually is.
4) I haaaate spelling mistakes, I really do. One of my most annoying habits must be the fact that I’m always correcting people.
5) At times I think I suffer from OCD, which is short for obsessive compulsive disorder. Running back and forth to the car to check if it’s locked is something I do daily… at least 5 times. But I also ask myself If I turned off the stove when I haven’t even used it.
6) I always come up with a better reply on something, hours after the conversation.
7) I tend to overthink. It’s so bad that I can rarely form an opinion about something because I can think of 500 different reasons why both things should be okay.
8 ) Lefthanded people are for some weird reason really sexy.
9) I’m a little demented. Almost like the fish Dory in Finding Nemo. Don’t ever ask me to remind you of something, five minutes later I will already have forgotten what you’ve said anyway.
10) I adore guys in suits. Especially combined with All Stars.
11) Blue shirts are way better than white shirts. I guess Hugh Grant plays a big role in this idea of mine.
12) British accents are sexy.
13) My favourite color is red.
14) My favourite ice cream is a tie between Ferrero Rocher and Häagen Dazs Cookies and Cream.
15) Secretly I’m a tree- and a branchhugger.
16) I love children. In the back of my mind I’ve already got names for the little rascals.
17) If Derek Sheperd would look me in the eyes I’d melt.
18) I adore Roger Smith from American Dad. He’s got the best sarcastic quotes ever. But so does Stewie from Family Guy.
Great one:
Stewie: Did you hear that Meg? Guys can marry other guys now. So…this is awkward, but I mean, if they can do that, that is pretty much it for you, isn’t it? I mean you as well pack it in. Game over.
19) When I drive home, I always drive throughout town. Even if it’s further. I just love watching the stores and the people in it, especially around Christmas.
20) When I’m mad, I go for a run to clear my head. Best running song: Mr. Brightside from The Killers.
21) For some time now I’m afraid to trust ‘it’.
22) I can be compared to Meredith Grey; dark, twisty, panicky but brilliant
23) My favourite movie is Jeux d’Enfants. Ironically enough my ex-boyfriend gave it to me after we broke up. You always wanted to watch it toghether when we we’re still a couple, he said!
24) One of the most beautiful scenes from a movie:
Thomas Listen. Listen. There are times when life calls out for a change. A transition. Like the seasons. Our spring was wonderful, but summer is over now and we missed out on autumn. And now all of a sudden, it’s cold, so cold that everything is freezing over. Our love fell asleep, and the snow took it by surprise. But if you fall asleep in the snow, you don’t feel death coming.
25) Al Pacino baby!
Abonneren op:
Posts (Atom)