Over heimwee en de daaruit vloeiende frustraties

Tijdens een les 'In welke vorm giet ik mijn eindwerk' waren al enkele klasgenoten de pedalen kwijt. Het is echt niet nodig om aan 22 -jarigen en ouder uit te leggen dat er na een punt een spatie komt en dat ervoor al lang geen punt meer hoeft. Als de 'leerkracht' van het bewuste vak dan ook nog eens op de proppen komt met vooroordelen is het hek al helemaal van de dam. Verkleinwoorden worden nogal vaak gebruikt door vrouwen, zei ze, zelfs bij boekhouders. Een klein 'beetje' (jawel een verkleinwoord) een verwijt naar de vrouwelijke klasgenoten en in het algemeen naar de boekhouders toe vond ik persoonlijk. Nu kan het wel zijn dat ik vandaag op de toppen van mijn tenen loop na mijn bijna-crash door aquaplaning, maar liet ik daar nu toch even pissed over zijn. Als ze dan nog eens beweert in Prinses Mathilde Vlaams met adellijke tongval dat spreektaal in een eindwerk, evenals als plechtig taalgebruik niet gewenst is, ben ik een uitbarstende vulkaan in wording. 'Ik ben verdorie journalist' was het enige wat ik nog kon denken, lekker wegdromend aan de tijd dat ik nog op de Xios zat, aan de tijd dat ik nog interessante dagen op school doorbracht... Na de pauze had ik mijn spullen gepakt en besloot ik dat het maar eens tijd werd om mijn diploma af te halen op die goeie ouwe Xios. En ja, sommige dingen veranderen nu eenmaal niet. Het secretariaat was zoals gewoonlijk vrij onbemand, het document wat ze mij extra overhandigden irrelevant. Een diplomasupplement waarop alle vakken staan die ik in de 3 Xios-jaren gevolgd heb. 'Dit document kan je gebruiken als je nog wil verder studeren, maar neem nooit het originele exemplaar mee.' Het IQ van het personeel is dus ook nog steeds niet gestegen. Ten eerste, nu een diplomasupplement... het is april 2008 en ik ben afgestudeerd in juni 2007. De kloof tussen deze 2 maanden was al bedoeld om voort te studeren... 'En neem nooit een origineel exemplaar mee...' Dat weet nu toch wel iedereen denk ik dan. Na het secretariaat volgde mijn heimwee naar mijn held, het opleidingshoofd. Maar aangezien ik zei dat sommige dingen niet veranderen, was hij niet op zijn kantoor. Naar alle waarschijnlijkheid liep hij dus weer te sprinten door de gebouwen. Toch wel wat ontgoocheld liep ik weer naar buiten en zag zijn nieuwe auto staan, zoals gewoonlijk geparkeerd op een plaats waar ie niet hoorde (lees: parking van de algemene directeur) en keerde naar huis met een diploma en een idee over wat ik aanvang na 30 juni.