maandag 27 oktober 2008
maandag 20 oktober 2008
The trouble with alcohol is…
Hmm, what exactly is the trouble with alcohol?
1) The part where we all tend to forget our deeds ?
2) The part where we speak ever so directly about how we feel and act on it?
3) The morning after?
On number 1 I guess we all have to agree that forgetting is sometimes very shameful. You don’t remember who you’ve kissed, where your hands went, what you said but most of all who’s seen it. On the other hand, drinking to forget isn't that shameful but just human.
Number 2 is about the cliché we all have heard once in our lives: "Children and drunks always tell the truth." So when that one guy tells you he’s interested and that he’s been wrong about you, do you have to believe it? What about the body parts all over the place when the two of you have been drinking? Does it still make sense the next day?
What is there to believe? It’s no secret that drunk people are more loosen up than others. But I can’t help but wonder how much of your free will is there still to find in the drunk you? Or has the alcohol just sent you on a path without a gps? All sober thoughts pushed into a corner only to act upon the drunk ones? Or is there still truth in our thoughts when we act on them?
And what about the morning after? How much do you really remember of last night? Sometimes it’s great when the puzzle falls in order after talking it over with some friends ‘cause nobody wants to be left in the dark. But do we really want to remember everything? I mean, seriously?
1) The part where we all tend to forget our deeds ?
2) The part where we speak ever so directly about how we feel and act on it?
3) The morning after?
On number 1 I guess we all have to agree that forgetting is sometimes very shameful. You don’t remember who you’ve kissed, where your hands went, what you said but most of all who’s seen it. On the other hand, drinking to forget isn't that shameful but just human.
Number 2 is about the cliché we all have heard once in our lives: "Children and drunks always tell the truth." So when that one guy tells you he’s interested and that he’s been wrong about you, do you have to believe it? What about the body parts all over the place when the two of you have been drinking? Does it still make sense the next day?
What is there to believe? It’s no secret that drunk people are more loosen up than others. But I can’t help but wonder how much of your free will is there still to find in the drunk you? Or has the alcohol just sent you on a path without a gps? All sober thoughts pushed into a corner only to act upon the drunk ones? Or is there still truth in our thoughts when we act on them?
And what about the morning after? How much do you really remember of last night? Sometimes it’s great when the puzzle falls in order after talking it over with some friends ‘cause nobody wants to be left in the dark. But do we really want to remember everything? I mean, seriously?
Your 'evil' soul
I know you never meant to do everything you put me through
It's okay I forgive you
Just know that when you see me cringe sometimes
I'm trying to rid the poison from my mind
zondag 12 oktober 2008
I miss you love
Make room for the prey
'Cause I'm coming in
With what I wanna say but
It's gonna hurt
And I love the pain
A breeding ground for hate but...
I'm not, not sure,
Not too sure how it feels
To handle everyday
Like the one that just past
In the crowds of all the people
Remember today
I've no respect for you
And I miss you love
And I miss you love
I love the way you love
But I hate the way
I'm supposed to love you back
dinsdag 7 oktober 2008
The night will go as follows
I will experiment with my fear right before his eyes
And every smile that's unveiled will be soaked
In my nervous charm
Then I'll say
"Is everything alright?
There's been a few things I've been meaning
To let go of tonight"
And he will say
"Everything's just fine
So you can put an end to your worrying mind"
The October sky will then bare witness
To a brand new chapter with torn up pages
When the planets align, I can feel the gates opening
To my courage
I will admit my deepest and darkest to him
And every gaze across the table
Will send my unsuspecting body into shock
Brash and hopeful
That my luck will not perish tonight
When the overcast tries to kill me
It's your slow motion rain
That falls warm on my neck that keep me alive
Consider this song a testament
Of my devotion to your sacharrine scent
And to be completely honest
You're not like all the rest
You're not like all the rest
Ik wou dat ik jou was by PJ
Het is erg dat mannen als ik, mannen die overlopen van passie en romantiek, een nummer van Veldhuis & Kemper nodig hebben om zichzelf uit te drukken. Wij zijn niet de losers van de klas, noch de geweldig stoere kerels die ‘net dat’ hebben om een vrouw te laten kijken wanneer we voorbij lopen. We’re mister average, en dat is het ergste dat er kan zijn.
Dus beeld het u even in. Wij zijn de mannen die correct zijn opgevoed. We vragen iets, in plaats van het ons toe te eigenen. Als jij liever naar de film gaat in plaats van op café dan begrijpen we dat en als er ‘iets’ is waardoor de plannen veranderen, dan leggen we ons uit respect daar bij neer.
Maar bovenstaande situaties komen niet uit een relatie, want die hebben we niet. We’re in the friend zone. De beruchte, maar zeer echte, onzichtbare omheining waar je –eens gevangen- nooit meer uit ontsnapt. Niemand kijkt naar ons kontje en geen vrouw zal met ons flirten zonder daarna in een (goedbedoelde) lachbui uit te barsten. Anderzijds verwacht niemand dat we iets anders zouden doen dan praten, luisteren en af en toe een troostende flauwe grap vertellen.
We’re sick of that! Alsof wij er niet van dromen om die brok pure schoonheid die je bent stevig vast te nemen en passioneel te kussen. In gedachten zijn we de stoerste, de grootste, de sterkste en vooral, een echte man met ballen! Een man die niet vraagt of hij jou mag kussen maar het gewoon doet! Passie waarbij je de zwartrode vlammen in gedachten ziet oplaaien en de wereld plots alleen nog draait om jou en mij…
In gedachten dus. Want de realiteit is dat zoiets schaamteloos wordt afgestraft. Waar een kleine smeerlap, die net iets te foute kerel, probleemloos wegraakt met een passioneel moment, zorgt het bij ons plaatsvervangende schaamte en een onwennige stilte. Of die vriendschap daarna doorgaat is zozeer de vraag. Want jongens die uit de friend zone willen raken en in een harststochtelijke poging naar je hart springen, vallen als echte weirdo’s in de ravijn tussen vriendschap en liefde.
Zijn wij dan slecht af? Neen, mijn mede-hartsvrienden! Wij zijn wat elk meisje vraagt. Begrijpend, lief, luisterend en vooral altijd aanwezig. Dat laatste is echter niet meer dan een situatie waarbij je vooral het geklaag mag aanhoren van wat een andere kerel heeft uitgestoken. Je zou de functie kunnen vergelijken met de dokter die een gebroken hart komt lijmen. In praktijk zijn we echter meer toiletdames die de stront mogen opkuisen.
Achja, het blijft een situatie waar we zelf voor kiezen. Al is het woord keuze ‘relatief’. Stiekem droom ik er van om je straks te zien. Zonder een woord te zeggen duw ik je tegen de muur en druk ik mijn lippen op de jouwe. Mijn rechterhand gaat over je wang naar je hals, de andere drukt zachtjes tegen je onderrug, je buik dicht tegen de mijne. Een moment van eeuwige passie tussen jou en mij. Een eeuwige kus die je doet snakken naar adem en de wereld voor altijd verandert…
Maar ik durf niet.
Dus beeld het u even in. Wij zijn de mannen die correct zijn opgevoed. We vragen iets, in plaats van het ons toe te eigenen. Als jij liever naar de film gaat in plaats van op café dan begrijpen we dat en als er ‘iets’ is waardoor de plannen veranderen, dan leggen we ons uit respect daar bij neer.
Maar bovenstaande situaties komen niet uit een relatie, want die hebben we niet. We’re in the friend zone. De beruchte, maar zeer echte, onzichtbare omheining waar je –eens gevangen- nooit meer uit ontsnapt. Niemand kijkt naar ons kontje en geen vrouw zal met ons flirten zonder daarna in een (goedbedoelde) lachbui uit te barsten. Anderzijds verwacht niemand dat we iets anders zouden doen dan praten, luisteren en af en toe een troostende flauwe grap vertellen.
We’re sick of that! Alsof wij er niet van dromen om die brok pure schoonheid die je bent stevig vast te nemen en passioneel te kussen. In gedachten zijn we de stoerste, de grootste, de sterkste en vooral, een echte man met ballen! Een man die niet vraagt of hij jou mag kussen maar het gewoon doet! Passie waarbij je de zwartrode vlammen in gedachten ziet oplaaien en de wereld plots alleen nog draait om jou en mij…
In gedachten dus. Want de realiteit is dat zoiets schaamteloos wordt afgestraft. Waar een kleine smeerlap, die net iets te foute kerel, probleemloos wegraakt met een passioneel moment, zorgt het bij ons plaatsvervangende schaamte en een onwennige stilte. Of die vriendschap daarna doorgaat is zozeer de vraag. Want jongens die uit de friend zone willen raken en in een harststochtelijke poging naar je hart springen, vallen als echte weirdo’s in de ravijn tussen vriendschap en liefde.
Zijn wij dan slecht af? Neen, mijn mede-hartsvrienden! Wij zijn wat elk meisje vraagt. Begrijpend, lief, luisterend en vooral altijd aanwezig. Dat laatste is echter niet meer dan een situatie waarbij je vooral het geklaag mag aanhoren van wat een andere kerel heeft uitgestoken. Je zou de functie kunnen vergelijken met de dokter die een gebroken hart komt lijmen. In praktijk zijn we echter meer toiletdames die de stront mogen opkuisen.
Achja, het blijft een situatie waar we zelf voor kiezen. Al is het woord keuze ‘relatief’. Stiekem droom ik er van om je straks te zien. Zonder een woord te zeggen duw ik je tegen de muur en druk ik mijn lippen op de jouwe. Mijn rechterhand gaat over je wang naar je hals, de andere drukt zachtjes tegen je onderrug, je buik dicht tegen de mijne. Een moment van eeuwige passie tussen jou en mij. Een eeuwige kus die je doet snakken naar adem en de wereld voor altijd verandert…
Maar ik durf niet.
vrijdag 3 oktober 2008
All over again
Like the two candidates who are running for vice-presidency in the United States I too have been debating. Not likely about the same subjects, nor with the same person. No, not like that. I've been debating with myself whether to cut him back out of my life or not. Indeed, back, indicating that it's not the first time. Those of you who have not been able to follow this saga, well too fucking bad. Either you read the parts in the first half of my blog or you don't. And yes I could write about happier things, like how I like to be pushed against the wall longing for those lips, staring in one anothers eyes but believe it or not, unlike other years, it doesn't interest me. All I can think about is whether I felt better without him in my life than with him in it. And it's a rather hard truth. Those who know me, already know what's best for me. Hell, deep deep deep down under the lipgloss I also know. Here comes the voluntary blindless again. What makes it so more difficult than last year? The mistakes we made together? The secrets we share? Or is it the friend I refuse to do this to again? Guess I'm just waiting for him to make that same move as last year.
I'm Carrie Bradshaw sitting in her chair, listening to her assistant who's reading his e-mail, debating if I'd stop all communication.
I'm Carrie Bradshaw sitting in her chair, listening to her assistant who's reading his e-mail, debating if I'd stop all communication.
Abonneren op:
Posts (Atom)