Over leven en vergeten en oh ja de mysterieuze commentator

'Ah das zoiets als de vogelgriep, da verspreidt zich ook zonder remedie?' aldus een vriendin van mij. Hmm zonder remedie zou ik nu niet zeggen. Misschien bestaat die wel onder de vorm van vergeten. Aangroeiende dementie is dus zeker niets om negatief over te zijn. Het feit dat u ook de leuke momenten vergeet des te meer. Misschien word ik beter wetenschapper in de plaats van journalist. De vergeetpil zal net zo succesvol worden als viagra. Met het verschil dan dat mijn pil door alle leeftijdscategorieën genomen kan worden, in tegenstelling tot viagra. Nu, viagra kan natuurlijk ook door iedereen genomen worden maar niet iedereen heeft het nodig. Die vergeetpil is momenteel een zeer groot gat in de markt. Iedereen heeft problemen, iedereen wil ze vergeten. Iedereen. Toegeven dat u helemaal geen problemen heeft betekent gewoon dat u niet leeft... Aan het werk dus... Of zouden we geen leven meer hebben zonder die problemen?

Wat ik nog niet wil vergeten is het volgende. Hij of zij die reageerde op bericht n°51 gelieve u aan de balie te melden (zijnde een comment op dit bericht). U lijkt mij zeer interessante denkwijzes te hebben...

Passion

Wat doet u als u ziek bent? Juist. Ganse dagen in bed liggen, boeken verslinden, series bekijken en meer van dat. Vroeger was ik een van de vele Buffy the vampire slayer verslaafde. Toegegeven, meer voor Angel dan voor het verhaal natuurlijk. En hoe kinderlijk en onrealistisch het geheel kan zijn, toch ontdekte ik vandaag een grote waarheid in een van de voice-overs. Nagels met koppen slaan noemen ze zoiets denk ik.

Passion... it lies in all of us. Sleeping, waiting, and though unwanted, unbidden, it will stir, open its jaws... and howl.

Passion... is born... And though uninvited, unwelcome, unwanted... like a cancer... it takes root. It festers... it bleeds... it scabs... only to rupture.

It speaks to us, guides us; passion rules us all. And we obey. What other choice do we have?

Passion is the source of our finest moments. The joy of love, the clarity of hatred, and the ecstasy of grief.

It hurts sometimes more than we can bear. If we could live without passion, maybe we'd know some kind of peace. But we would be hollow. Empty rooms, shuttered and dark. Without passion, we'd be truly dead.

Plus que ma propre vie

Parce que le français est une langue très belle
Parce que je l'aime bien parler
Parce que tout résonne plus beau en français
Parce que l'année prochaine le français sera la discipline principale à mon école à Anvers
Mais surtout parce que mon film préféré est un film français.

Jeux d'enfants est un conte de fées moderne. Un conte de fées moderne tres spécial pour être un peu plus précise. Les deux personnages commencent leurs affaire quand ils sont à l'école primaire. Dans ce film il s'agit d'un jeu 'Cap ou pas cap?' dont Sophie et Julien ont défini les règles. Le jeu défini leurs vie. Le jeu fait des bribes. Ils sont les arbitres et souvent les victimes.
Ils apprennent qu'ils ont besoin d'une vie entière pour se dire 'je t'aime'. Avant, ce n'était pas tres clair s'il s'agit d'un jeu ou de sincérité. Ils jouent ou ils s'aiment? La réponse est presque évident. Le jeu, l'amour? L'amour, le jeu? C'est seulement une spirale d'embrouillement dans un jeu dont il y a une seule vérité. C'est mieux et plus simple d'être amis. La vie passe, le jeu reste, de temps en temps plus intense, comme la passion. Chaque fois qu'ils disent 'cap' ils se disent 'je t'aime plus que ma propre vie'. Parce que la question 'tu m'aimes?' est une question à laquelle ils n'osent pas répondre...

Fucked inside out!

You wanna get fucked inside out? You really do? Maybe. If possible write sex zegt de PJ dan... Wat is er mis met de wereld. Ze zingen erover, ze praten erover -al dan niet in een taboesfeer-, ze kijken ernaar. (Let op de subtiele referentie naar ze... bedoel ik hier iets mee??) We kunnen tegenwoordig mensen indelen in twee categorieën, zij die te veel seks hebben en zij die te weinig seks hebben. De overseksten en de onderseksten. Hell, what do I know... Misschien was Hitlers benaming Ubermensch en Untermensch wel op die manier bedoeld. Een groot denker, een groot uitvoerder, een groot sadist... Maar ook hij was dus al met seks bezig. Can't blame the guy. In welke categorie ik me bevind laat ik in het midden. über of unter? For me to know, for you to find out. En dat zal u snel geweten hebben. Nu, ik draai om de pot, zo blijkt. Altijd goed in geweest; zal ook altijd zo blijven. Heel af en toe to the point. En ook dat zal u geweten hebben. Dus bij de volgende vraag of het wel degelijk inside out moet zijn zal ik spontaan antwoorden: nee dank u, inside alleen is ook ok! En voor zij die denken dat ik stilaan een Hitler obsessie ontwikkel, dan zal ik u moeten ontgoochelen. It's not because I like the movie, that I like the guy!

I promised myself...

I promised myself. I promised myself not to think about it, not to care, not to give a shit, not to let it reign my life. And then there is that someone who would tell me that promises are made to be broken. Why else would we make them? So, yes. Even I make promises I can't keep. Even I break promises. We're all human aren't we? And we tend to overthink. Rational thoughts rule the world, my world. So here it goes: Dilemma nr. ... : How long can you keep someone out of your life? Especially if you know that person on the 31d of May for two years. Two whole years in which you shared almost everything. Is it worth to end such a friendship? Maybe it is, even if the phrase 'Don't wanna see you anymore' hasn't even been pronounced but it has been thought off. What do you do if that person hurt you that much? Go on without them or leave all things behind and start over? Again.
Too damn hard. Well, whatever it's not up to me anymore... it's up to you.

Voila, hopelijk een van de laatste staaltjes zelfbeklag die u hier zal vinden. Op naar leuke thema's zoals die leuke IT'er die hier af en toe de collega's uit de nood moet helpen. Jammer genoeg ben ik er niet meer in geslaagd mijn pc te laten crashen. iMacs zijn duidelijk betere kwaliteit dan Microsoft rommel, aangezien ik er steevast in slaag mijn pc thuis wél te laten crashen. Isn't that ironic. Andere manieren vinden dan maar... Bij deze... tips zijn altijd welkom aan dit adres! En snel wat. Laat die kleine, doch goed gevulde hersenen eens werken en bedenk een manier om deze zwartharige adonis aan mijn iMac te krijgen. Schneller, schneller... Daar zijn ze weer, die leuke Duitse woordjes. Zoals den Alex ons al zei, Duits klinkt al snel zeer bedreigend. And I like it. Hoewel, niet elke Duitse zin kan me bekoren. Zo is er die befaamde 'Ich habe es nicht gewusst!'. Right, maak dat een ander wijs...

Eva verkent Antwerpen centrum en voiture

En dat zal ze geweten hebben. Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ze met de auto door 't stad toerde, helaas al de derde keer en ze raakt er nog steeds niet uit wijs. U ziet het, Antwerpen doet me geen goed, ik begin al pretentieus te worden door over mezelf in derde persoon te praten. Maar goed... Antwerpen centrum dus... Na wat over en weer gesein met een vriendin was ik bijna in haar buurt zodat ik haar kon oppikken. Let wel, ik zeg bijna... Na het zoveelste telefoontje besloot ik me aan de kant te zetten om even te bellen ware het niet dat ik meteen 'aangemaand' werd door de politie om daar te vertrekken. Vriendin in de buurt, ik helaas niet meer. Rondje rond de blok dus. Bij het stilstaan voor een oneindig lang durend rood licht opnieuw telefoon: 'Waar zit ge?'. Te laat gezien dat diezelfde politiewagen net voor me reed. 'Ik moet afleggen, de politie staat voor mij.' Helaas te laat... Die -oh ik voel mezelf zo ongelofelijk knap in politieuniform- zak van een agent gebaarde me mijn raampje naar beneden te draaien. Eén druk op de knop volstond. 'Volgt u ons mevrouw!' Euh... Braaf als ik ben volg ik, om midden op straat die vriendin dan toch nog te vinden. Zij springt dan nog eens in de auto, mooi in het zicht van die leuke agenten. Even later komt de agent naar me toe. Allerlei papieren worden hem overhandigd, zij het halvelings door die vriendin die zich wat kalmer wist te houden dan mij. Een pv'tje voor Eva... 'En waarom is dat nu?' 'We hebben je daar aangemaand om door te rijden en nu sta je achter ons en u bent aan het bellen, vind je dat er nu zelf niet over mevrouw?' Keep your cool Eva... De manier waarop ie het zei, gelijktijdig met het afnemen van zijn té stoere zonnebril, impliceerde dat hij er geen enkel probleem mee had als ik stilstaand telefoneerde achter eender welke wagen dan ook. 'Dus als ik achter iemand anders stond, dan mocht ik wel bellen?' Hmm wegens de kans op smaad aan de politie of dergelijke onzin werd dat zinnetje enkel binnensmonds gezegd. Ook '100 euro, vind u dat er niet een beetje ove meneer?' hield ik maar voor mezelf. Die stage toch, ze kostte me al 115 euro aan boetes. Jammer...

Bericht n°51

Jaja, hier zitten we weer, netjes voor de iMac, tijdens de fruitpauze van de dag. Het is enorm verwonderlijk om te zien hoe iemands mood kan omslaan. Gisteren nog niet om aan te zien, laat staan om aan te spreken. Vandaag dan weer stralend in het niet roze noch fuchsia t-shirt (aldus een collega). Things & Times change I guess. En daarvoor moet ik wel iemand bedanken, dus bij deze... merci om er altijd voor me te zijn, je weet wel wie je bent... Toch zalig zo'n morgen waarop de zon je kamer binnenschijnt of die leuke muziek op je iPod die je dag meteen een stuk beter maakt. Ooh die lenteochtenden toch... Genoeg van dat melig gedoe. Tijd voor serieuze dingen. Als ik nu eens serieuze dingen had om te melden... helaas pindakaas of toch maar niet. Even zorgeloos zijn is zalig... Btw heb ik al verteld over de twee nieuwe liefdes in mijn leven? Stan & Staf heten ze, twee kleine vinnige visjes als kadootje! The best is yet to come...