Het is erg dat mannen als ik, mannen die overlopen van passie en romantiek, een nummer van Veldhuis & Kemper nodig hebben om zichzelf uit te drukken. Wij zijn niet de losers van de klas, noch de geweldig stoere kerels die ‘net dat’ hebben om een vrouw te laten kijken wanneer we voorbij lopen. We’re mister average, en dat is het ergste dat er kan zijn.
Dus beeld het u even in. Wij zijn de mannen die correct zijn opgevoed. We vragen iets, in plaats van het ons toe te eigenen. Als jij liever naar de film gaat in plaats van op café dan begrijpen we dat en als er ‘iets’ is waardoor de plannen veranderen, dan leggen we ons uit respect daar bij neer.
Maar bovenstaande situaties komen niet uit een relatie, want die hebben we niet. We’re in the friend zone. De beruchte, maar zeer echte, onzichtbare omheining waar je –eens gevangen- nooit meer uit ontsnapt. Niemand kijkt naar ons kontje en geen vrouw zal met ons flirten zonder daarna in een (goedbedoelde) lachbui uit te barsten. Anderzijds verwacht niemand dat we iets anders zouden doen dan praten, luisteren en af en toe een troostende flauwe grap vertellen.
We’re sick of that! Alsof wij er niet van dromen om die brok pure schoonheid die je bent stevig vast te nemen en passioneel te kussen. In gedachten zijn we de stoerste, de grootste, de sterkste en vooral, een echte man met ballen! Een man die niet vraagt of hij jou mag kussen maar het gewoon doet! Passie waarbij je de zwartrode vlammen in gedachten ziet oplaaien en de wereld plots alleen nog draait om jou en mij…
In gedachten dus. Want de realiteit is dat zoiets schaamteloos wordt afgestraft. Waar een kleine smeerlap, die net iets te foute kerel, probleemloos wegraakt met een passioneel moment, zorgt het bij ons plaatsvervangende schaamte en een onwennige stilte. Of die vriendschap daarna doorgaat is zozeer de vraag. Want jongens die uit de friend zone willen raken en in een harststochtelijke poging naar je hart springen, vallen als echte weirdo’s in de ravijn tussen vriendschap en liefde.
Zijn wij dan slecht af? Neen, mijn mede-hartsvrienden! Wij zijn wat elk meisje vraagt. Begrijpend, lief, luisterend en vooral altijd aanwezig. Dat laatste is echter niet meer dan een situatie waarbij je vooral het geklaag mag aanhoren van wat een andere kerel heeft uitgestoken. Je zou de functie kunnen vergelijken met de dokter die een gebroken hart komt lijmen. In praktijk zijn we echter meer toiletdames die de stront mogen opkuisen.
Achja, het blijft een situatie waar we zelf voor kiezen. Al is het woord keuze ‘relatief’. Stiekem droom ik er van om je straks te zien. Zonder een woord te zeggen duw ik je tegen de muur en druk ik mijn lippen op de jouwe. Mijn rechterhand gaat over je wang naar je hals, de andere drukt zachtjes tegen je onderrug, je buik dicht tegen de mijne. Een moment van eeuwige passie tussen jou en mij. Een eeuwige kus die je doet snakken naar adem en de wereld voor altijd verandert…
Maar ik durf niet.
1 opmerking:
Wauw..
Een reactie posten