Ik loop naar hun huis, open de deur en roep het uit: ‘ik heb werk!’ Zoals het twee grootouders betaamt kijken ze fier op van hun dagdagelijks bezigheden. Hij laat zijn krant zakken en zegt: ‘proficiat Katrientje’. Een koosnaampje dat eigenlijk absoluut geen steek houdt en ook niets te maken heeft met mijn echte naam. Zij laat haar aardappelmesje liggen en komt er gezellig bijzitten. Ze schenkt zich wat koffie in vergezeld van de ochtendgeut cognac. Als jongste kleinkind en het meest verwende, zit ik op mijn vaste plaats aan tafel en doe mijn hele verhaal uit de doeken. Al hun aandacht is op mij gericht, net zoals altijd wanneer ik hun deur platloop. Ze stelt voor om verse frietjes en haar overheerlijke tartaar te maken. Als een klein kind antwoord ik volmondig ja. Hij zit alweer verdiept in het spelletje ‘zoek de acht fouten’. Maar hem kennende zal hij ook daar snel mee klaar zijn. Dan wordt het tijd voor zijn kruiswoordraadselboekje dat hij voor de rest van de dag niet zal neerleggen. Ik open mijn ogen weer en loop naar hun huis. En voor heel even zie ik hen weer bezig zoals toen. Vóór 5 mei 2005 en vóór 18 mei 2008. Toen alles nog was zoals het hoorde, zonder de ‘Te koop’-affiche voor het raam. Toen ik hen nog altijd als eerste het goede en slechte nieuws kon vertellen, voor ik me afvroeg waar de naam Katrientje op sloeg en wat het recept van die tartaar was. Toen toen nog nu was.
-Gelukkige verjaardag lieve-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten