Tijd om te bloggen denk ik zo. Het is al lang geleden (een week dus) en ik zitten midden in mijn examens, de deadline voor mijn eindwerk is 6 maart. Dus ik had reden om hier weg te blijven, zij het niet dat Ignacio Alejo Blasquéz me onvrijwillig reden heeft gegeven om deze post te doen. Vanacht rond half drie is deze klasgenoot van mij, met zijn fiets onder een trein terecht gekomen. Hoewel ik hem helemaal niet goed kende is hij het meer dan waard om het middelpunt van deze blog te zijn, die dan ook aan hem opgedragen is. Hij was een uitwisselingsstudent die... Er zijn bijna geen woorden voor. Het is onwezenlijk dat een leeftijdsgenoot sterft en zeker als je die persoon kent. De gedachte dat ik hem nooit meer zal zien is ver zoek en realistisch gezien zo dichtbij. Sidder en beef is hier wellicht de juiste uitdrukking. Om dan niet te denken aan zijn ouders die in Spanje enkel kunnen afwachten, de mogelijkheid om hun zoon meteen in hun armen te sluiten is er helaas niet. Bij deze geef ik Nacho's familie en vrienden mijn innige deelneming. Ik heb spijt dat ik de kans niet gekregen heb om hem beter te leren kennen.
*Yo nunca te olvidaré*
1 opmerking:
Ja zoiets is altijd vreemd en niet te geloven vooral omdat het om een tragisch ongeval gaat van een leeftijdsgenoot. Jonge mensen horen niet te sterven, ze moeten leven en genieten. Toch is het in de werkelijkheid niet altijd zo en dit is daar een bewijs van. Het is altijd erg als zoiets gebeurt en voor de ouders moet dat bange wachten ook ondraagelijk zijn. Het is een heel erg tragisch ongeval, waardoor we soms eens even stilstaan bij het leven.
Een reactie posten