‘Oma is overleden’. Daar zat ik dan. Midden in de nacht, bevangen van alle gevoelens die ook maar mogelijk zijn. Het afscheid zal best wel meevallen dacht ik. De relatie met mijn oma was niet meer zo hecht als vroeger. Niets was minder waar. Oma vergeten bleek een van de moeilijkste dingen die ik moest doormaken. Zelfs de scheiding van mijn ouders, ondertussen 7 jaar geleden, verdween in het niets vergeleken met deze leegte. Meer als een jaar duurde het om elke maandelijkse ‘verjaardag’ van haar overlijden stilaan normaal te vinden. En het knaagt nog steeds, de vrouw die me dagelijks goede nacht kuste is er niet meer en ik heb nog steeds de neiging om in een hoekje zitten te huilen om die verloren liefde.

Dat is het begin van mijn 'verhaal'. Beetje bij beetje kan je mij hier leren kennen. Je zal zien dat dit een lang proces is, want mezelf direct blootgeven is iets wat ik nooit zal doen. Ik ben niet de zoveelste screwed up teenager, hoewel… ;) dit is gewoon een manier om dingen te relativeren en ze van me af te schrijven…

Yo nunca te olvidaré!