Wel het zit zo, af en toe (met de nadruk op af en toe) ben ik iemand die niet graag opgeeft. Ondanks mijn scheenbeenvliesontsteking (ja een hele boterham) blijf ik toch halsstarrig doorgaan met mijn training. Met andere woorden ik blijf driemaal per week het beste van mezelf geven op de Finse piste. Op zich niks mis mee want van die lieve heer, ook wel dokter genoemd, mag ik blijven lopen op voorwaarde dat ik mijn pillen slik. En die inname gebeurt ook wel, hetzij sporadisch... maar ze gebeurt.
Wel om nu eindelijk te komen waar het om draait. De loopsessie van vandaag is een beetje fataal. Niet enkel mijn ontsteking speelt mij parten maar ook mijn knie en mijn enkel maw mijn hele been. Geweldig zou ik zo zeggen. Het grappige was dan nog dat ik met de auto naar huis reed en aangezien je met het linkerbeen moet schakelen was ik genoodzaakt om steeds in dezelfde versnelling te rijden. Bijna was ik zo een oud vrouwtje dat niet weet hoe ze moet rijden. Isn't that ironic? Conclusie: waarom moeten de koppigen of de doorzetters onder ons altijd lijden? Something's not right...
2 opmerkingen:
Volhouden meisje! Only the strong survive.
Al zijn sommige dingen niet zonder omwegen of obstakels te bereiken.
niet vergeten hoe "Ironic" eindigt:
Life has a funny way of sneaking up on you
Life has a funny, funny way of helping you out
Helping you out
Don't forget my love... life is ironic... but it does have a funny way of helping you out...
Een reactie posten