Romance is all around

In de nasleep van enkele dingen ben ik in een romantische bui. Iemand even kunnen vastpakken en voor jezelf 'reserveren' is zalig. Het moet natuurlijk ook niet te lang duren want toegegeven ik ben niet zo'n plakker. Maar zelfs ik, dé realist onder de realisten, heb even nood aan romantiek. Wel euhm vandaag dacht het lot me een pleziertje te doen. Vanmiddag zit ik in de keuken voor de verwarming en ik zit nogmaals dromerig door het raam te staren. (Ik doe dit nogal vaak, hoewel dit als een paradox staat tov mijn realist-zijn). Het begint te sneeuwen en ik was volledig aan het zweven. Niets zo romantisch als sneeuw denk ik dan, ware het niet dat ik daar alleen zat. Vanavond bleek het licht in de badkamer niet te werken. Dus ik, helemaal down van een afwezigheid tijdens mijn vorige romantic encounter, haal de kaarsjes boven. U kan het zich wel voorstellen. Een bad nemen, slechts omringd door kaarslicht en geen man in verste verte te bespeuren. It's like ten thousand spoons when all you need is a knife. It's meeting the man of my dreams and than meeting his beautiful wife. Isn't it ironic... Over die man van mijn dromen gesproken... Of simpelweg mijn prins op het witte paard? Waar bent u? Zit u nog steeds in de oven of heeft u het gewoon even te druk met de examens? Maar ik denk dat u gewoon onderweg van uw paard bent gevallen. Geen erg... u komt er wel...

Tot zover de romantische dingen van alledag. Weer terug naar mijn eigen sarcastische ik. Een ik die ik toch al zeer lang weet te appreciëren. Een ik die bij het nadenken telkens andere bijgedachten creeërt (om dan zo uiteindelijk enorm af te wijken en zo de essentie volledig verloren te laten gaan). It's not easy to be me zoals u ziet, of leest beter gezegd. Ook ik verlies de draad wel eens en het is bewezen dat dat meer dan eens gebeurt...